Belocrkvanska jezera se nalaze u neposrednoj blizini Bele Crkve. To su veštačka, kristalno čista jezera, ukupne površina 150 hektara, nastala eksploatacijom šljunka u industrijske svrhe sa dna Panonskog basena. Predstavljaju najveće prirodno bogatstvo Bele Crkve sa stanovišta razvoja turizma. Jezera se snabdevaju vodom iz arteških bunara i podzemnih izvora. 
Jezera imaju šljunkovitu i peščanu obalu, što vodi daje prozirnu boju. Jezera sa okolinom su veoma pogodna za rekreaciju i izlete.
Sačinjavaju ih 7 većih jezera i više manjih. Tu je Gradsko jezero, najbliže gradu. Ono je prvo nastalo, a na njegovim obalama postoje vikend i kamp-naselja, restorani, skakaonica, kao i vaterpolo teren. Vračevgajsko jezero ima uređeno kamp-naselje, koje može da primi oko 200 turista, kao i novu plažu sa avantura (adrenalin) parkom. Osim toga, tu su Šaransko jezero, Šljunkara, Novo jezero i Malo jezero, čiji je turistički potencijal još uvek nedovoljno razvijen, ali odlikuju se netaknutom prirodom, i pogodna su za ribolovce i one koji žele boravak u netaknutoj prirodi.
Osim toga, na Gradskom jezeru leti se organizuju škola ronjenja i jedrenja. 

Reč je o predelu površine od 1.541 hektara, od kojih su 984 u režimu zaštite drugog stepena, a 557 hektara u režimu zaštite trećeg stepena. PIO “Karaš – Nera” nalazi se u jugoistočnom Banatu, u opštini Bela Crkva, i naslanja se na granicu sa Rumunijom. Zaštićeno područje sastoji se od tri prostorne celine: „Karaš“, „Nera“ i „Mali pesak“.
Osnovne vrednosti PIO “Karaš – Nera” čine očuvani napušteni meandri Karaša i rečna staništa Nere, peščare i stepe, koja su prioritet za zaštitu u srednjoj Evropi, kao i najupadljiviji predeo dinskog reljefa u Srbiji, a reka Nera predstavlja ekološki koridor od međunarodnog značaja, koja teče duž granice Srbije i Rumunije, povezujući Karpate i Panonsku niziju.

Poslednja neukroćena reka u Vojvodini; njeni brzaci, meandri, peščane i šumovite plaže i skrivene lagune oduševiće svakog ljubitelja nedirnute prirode. Zbog svih ovih osobenosti Nera je dobila nadimak „prirodni džakuzi“. Od ribe u njenom toku se može naći dosta jaza, skobalja, mrene te od grabljivica štuke, bandara, bucova, soma dok se na samom ušću u Dunav može loviti smuđ i šaran.
Nera je duga 124 kilometra. Reka Nera ističe iz planina Semenik u rumunskom Banatu, blizu grada Rešica. Prvim delom toka reka teče južno, da bi zatim skrenula ka jugozapadu praveći klisuru između Banatskih planina i Semenika. Ovde Nera prima glavnu pritoku Rudariju, a zatim menja pravac ka severozapadu do Najdaša i Kusića gde postaje granična reka između Srbije i Rumunije. 
Tako teče narednih 14 kilometara do ušća u Dunav kod Banatske Palanke. Ovim delom toka Nera uglavnom teče ka zapadu, prolazeći kroz Belocrkvansku polukotlinu, kod lokalnih Srba u Rumuniji poznatiju kao Poljadija. Pri ušću Nera je široka između 20 i 40 metara. Korito je šljunkovito i većim delom godine voda je veoma bistra i hladna.  

Specifičnost joj daju slapovi (gatovi) od kojih je najpoznatiji onaj u selu Jasenovo, koji ovom prostoru pružaju autentičnost i atraktivnost. Upravo to je velikim entuzijazmom pojedinaca pretvoreno u lepo uređen ambijent koji pruža pravi odmor i opuštanje. Pored sportskih terena, letnjeg restorana, kampa, plaže, tu je i park skulptura koji se svake godine proširuje zahvaljujući umetničkoj koloniji koja se održava početkom avgusta.
Karaš izvire u Rumuniji i uliva se u Kanal DTD (između Dupljaje i Grebenca) a zatim njen dalji tok do Dunava koristi sadašnji kanal DTD koji pri tome ostavlja divne presečene meandre (mrtvake – Mrtvi Karaš) i danas bogate ribom. Karaš izvire u Banatskim planinama, severoistočno od grada Anina u Ruminiji. Izvor je u blizini izvorišta reka Brzave i Nere. Tok Karaša kroz Rumuniju ima dužinu 50 kilometara, posle izvora prvo ide ka severu, ali kod mesta Karašova skreće na jugozapad gde prima veliki broj pritoka. Odmah posle ulaska u Srbiju, Karaš dobija značajnu pritoku Burugu sa desne strane i Ilidiju sa leve. Protiče pored sela Kuštilj, Vojvodinci, Dobričevo, Straža, Jasenovo i Dupljaja, kada dodiruje istočne delove Deliblatske peščare kod brda Dumača. Od ove tačke Karaš je deo kanala Dunav-Tisa-Dunav i prolazi pored mesta Grebenac, Kajtasovo i Banatska Palanka pre nego što završi svoj 60 kilometara put kroz Srbiju i ulije se u Dunav kod mesta Stara Palanka. 

Deliblatska peščara ili Banatski pesak jedinstvena je peščara u Evropi, a nalazi se u jugoistočnom delu srpske pokrajine Vojvodine, u južnom Banatu.
Ova prostrana oblast površine od oko 300km², čije su glavne peščane mase elipsoidnog oblika okružene plodnim lesnim poljoprivrednim površinama, proteže se između Dunava i jugozapadnih padina Karpata.
Ovaj spomenik istorije prirode Panonske nizije jedno je od retkih pribežišta za mnoge specifične vrste flore i faune, koje u evropskim i svetskim razmerama predstavljaju prirodne retkosti. Peščara predstavlja geomorfološki i ekološko-biogeografski fenomen ne samo Panonske nizije, već i čitave Evrope. Specijalni rezervat prirode „Deliblatska peščara“ je proglašen 1977. godine.
Bogatstvo flore ovog područja se ogleda u postojanju od oko 900 vrsta viših biljaka, od kojih su mnoge relikti i rariteti, kao i vrste koje su u svom rasprostranjenju ograničene na Panonsku niziju. Jedino se ovde, u odnosu na čitav prostor Srbije nalaze: banatski božur, stepski božur, Pančićev pelen, šerpet i Degenova kockavica. Prirodnu autohtonu šumsku vegetaciju predstavljaju šume bele lipe i krupnolisnog medunca. Deliblatska peščara je u vegetacijskom smislu mešavina stepe i šumo-stepe, koju odlikuje mozaik travnih, žbunastih i šumskih staništa.
Zbog prisustva velikog broja vrsta ptica, od kojih su mnoge retke i ugrožene, ovo područje je uvršćeno u najznačajnija staništa ptica u Evropi – IBA područje. Iz grupe grabljivica, koje su najugroženije ptice, zastupljene su vrste kao što su: banatski soko, orao krstaš i orao kliktaš. Njihovo pojavljivanje uslovljeno je pašnjačkim površinama i prisustvom tekunice, koja predstavlja osnov njihove ishrane. Od stanovnika životinjskog carstva peščare, ovom prilikom izdvajamo prisustvo: vuka, jelena, srne i divlje svinje.
Prirodne karakteristike i jedinstvenost ovog kraja čine ga pogodnim za rekreaciju, lov i ribolov, nautički turizam, a pre svega ekološki turizam. U cilju zaštite ovog područja, Deliblatska peščara je proglašena za Specijalni rezervat prirode.
Od 2002. godine, Deliblatska peščara nalazi se na preliminarnoj listi Uneska kao područje izuzetnih prirodnih vrednosti.       

Labudovo okno obuhvata područje Dunava i njegova poplavna područja na južnom obodu Panonske nizije. Smešteno je između Deliblatske peščare na severu i Ramskog jezera na jugu. Područje zahvata tok i priobalje Dunava, ade Žilavu i Čibukliju, potopljene meandre Karaša, ušće Nere, Adu Zavojsku, Dunavče i uzan pojas desne obale Dunava.
Labudovo okno je nastalo usporom Dunava posle izgradnje akumulacionog jezera na Đerdapu. Ime je dobilo po tome što deo Velikog rita svake godine naseljavaju labudovi. Na obalama peščare nema izvora i vodotokova, dok u samoj aluvijalnoj ravni Dunava u izduvinama podzemna voda formira stalne bare, koje se pri višim vodostajima i poplavama spajaju kako međusobno, tako i sa rečnim koritom.
Ovo područje je najznačajnije gnezdilište, zimovalište i migratorna stanica barskih ptica u Srbiji. U Labudovom oknu gnezdi se 55 vrsta ptica vodenih staništa, od kojih je većina na listi prirodnih retkosti. Ovde je najvažnije zimovalište na Balkanu za lisastu gusku, sivu gusku, patku dupljašicu, orla belorepana i crnog orla. Takođe, Labudovo okno je najvažnije gnezdilište malog vranca u Srbiji i jedino mesto gnežđenja crnog ibisa. Područje svake godine obezbeđuje opstanak više od 20.000 jedinki ptica močvarica, a tokom migracija, reprodukcije i zimovanja ovde se okuplja se i preko 40.000 jedinki male bele čaplje, riđoglave plovke i belog ronca. U peščarskoj obali Dunava je i najveća evropska kolonija bregunica sa oko 15.000 parova.
Ritovi i plićaci Dunava idealno su mrestilište za mnoge vrste riba. Ovde je zabeleženo prisustvo oko 50 vrsta riba, od kojih su najznačajnije šaran, štuka, som, smuđ i kečiga.    

Zagajička brda su vrlo zanimljiv lokalitet u južnom Banatu. Iako se nalaze u sklopu specijalnog rezervata prirode Deliblatska peščara, potpuno su drugačije po nastanku i obliku, što je primetno već na prvi pogled. Predeo koji se obično naziva zajedničkim nazivom Zagajička brda deli se na dve jasno odvojene celine, Zagajička brda i Dumaču.
Severno od sela Grebenac u opštini Bela Crkva nalazi se Dumača - predeo lesnih brdašaca pod gustom listopadnom šumom u kojoj se mogu videti i poneke mediteranske vrste, poput rogača.
Zagajička brda su takođe lesni oblici reljefa, ali su za razliku od Dumače obrasli stepskom vegetacijom, što ih čini jednim od poslednjih sačuvanih stepskih predela u Vojvodini. Zanimljivo je da se na obroncima Zagajičkih brda i danas može videti trska, koja ovde raste još od vremena kad su ova brda činila ostrvo u Panonskom moru. Međutim, najpoznatija su po karakterističnoj morfologiji sa mnoštvom izuvijanih grebenčića sa poluloptastim završecima, što im daje nestvaran i bajkovit izgled.